Pomysłowa zasada zarządzania oprogramowaniem w systemie Linux

Każdy, kto od dłuższego czasu zajmuje się IT, doskonale zna podstawowy, dwuetapowy proces pobierania, instalowania i aktualizowania oprogramowania na laptopach i komputerach z systemem Windows: 

• Pobierasz potrzebne oprogramowanie z Internetu lub pozyskujesz właściwy nośnik fizyczny
• Instalujesz każdy pakiet za pomocą dołączonego instalatora lub po prostu uruchamiasz go, dwukrotnie klikając

Na przestrzeni lat smartfony nauczyły nas jednak czegoś innego. Dla urządzeń z systemami iOS i Android istnieją centralne platformy handlowe (sklepy z aplikacjami), które pozwalają na łatwą instalację, aktualizację i ocenę aplikacji. Jest to zupełne przeciwieństwo tego, do czego przywykliśmy w systemie Microsoft Windows. Nie szukamy już oprogramowania w Internecie, ale w App Store lub w Sklepie Play.

Dwa formaty kontenerów z pakietami, które działają we wszystkich głównych dystrybucjach Linuksa bez konieczności ich ponownego pakowania, zyskały popularność w środowiskach klienckich i serwerowych:

• Flatpak używany jest głównie do oferowania pakietów oprogramowania tworzonych przez społeczność Linuksa. 
• Snap jest formatem preferowanym przez Canonical, firmę stojącą za Ubuntu.

Oprócz posiadania zalety w postaci możliwości instalacji niezależnie od dystrybucji pakiety kontenerowe są często bardziej aktualne niż te dostępne w repozytoriach właściwych dystrybucji Linuksa. 

Poza repozytoriami natywnymi i formatami kontenerowymi pozostaje jednak znaczna ilość oprogramowania starszego typu, firmowego, naukowego, związanego z bezpieczeństwem i innego rodzaju. Alternatywne źródła/repozytoria pakietów często oferują podstawowe funkcje menedżera pakietów oraz korzyści, które różnią się w zależności od źródła i używanej dystrybucji Linuksa.

Można do nich zaliczyć np. wewnętrzne repozytoria firm, partnerów IT czy uznanych dostawców, takich jak Adobe lub Microsoft. Są też jednak źródła oferowane przez nowych lub niezależnych deweloperów, a nawet dostawców o wątpliwej reputacji, proponujących narzędzia hakerskie lub inne nieetyczne oprogramowanie. W rezultacie z alternatywnego repozytorium należy korzystać wyłącznie wtedy, gdy ma się zaufanie do podmiotu, który je dostarcza lub udostępnia.

To, do czego przywykliśmy przez dziesięciolecia w systemie Windows — ręczne pobieranie (skompilowanego) oprogramowania z potencjalnie niebezpiecznych źródeł internetowych, nadawanie mu uprawnień do uruchamiania i uruchamianie go — w Linuksie powinno być ostatecznością. Ta metoda stwarza największe zagrożenie dla bezpieczeństwa. Ponadto trzeba ręcznie instalować zależności i kolejne aktualizacje, ponieważ menedżer pakietów nie zrobi tego automatycznie. To, do czego przywykliśmy przez dziesięciolecia w systemie Windows — ręczne pobieranie (skompilowanego) oprogramowania z potencjalnie niebezpiecznych źródeł internetowych, nadawanie mu uprawnień do uruchamiania i uruchamianie go — w Linuksie powinno być ostatecznością. Ta metoda stwarza największe zagrożenie dla bezpieczeństwa. Ponadto trzeba ręcznie instalować zależności i kolejne aktualizacje, ponieważ menedżer pakietów nie zrobi tego automatycznie.